แดดเปรี้ยง พระอาทิตย์ตรงหัว เขาและเธอยืนล้อมรอบลานเอนกประสงค์หน้าที่ว่าการอำเภอ
ข้าวของส่วนตัวถูกนำมาเรียงแถวเป็น ‘ของจองที่’
หมวกแก๊ปลายการ์ตูนของเด็กหญิง
รองเท้าลายเป็ดสีเหลืองของสาวแรกรุ่น
ไม้กวาดก้านมะพร้าวของป้าแม่บ้าน
หมวกกุบของคุณยายชาวไทใหญ่
สิ่งของล้วนแทนตัวตนของคนที่รอคอย…
ยังไม่รู้ว่าเขาจะแจกอะไร จะเป็นข้าวสารสักถุง ผัดไทสักห่อ หรือมะม่วงสุก
เจ้าหน้าที่ยกของบริจาคมาวางกลางลาน
เขาและเธอวิ่งไปยังจุดที่วางของจองที่ไว้
หนึ่งแถว สองแถว สามแถว…
“ตั้งแต่ ‘แถวที่ยี่สิบ’ กลับบ้านไปนะครับ ของพอแจกแค่ยี่สิบแถว” เจ้าหน้าที่บอก…
แววตาคู่นั่นวูบไหว…
“ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่…” เธอบอก