“ร้านตัดผมนี้เปิดมาตั้งแต่ปี 2519 ตั้งแต่รุ่นพ่อ ผมมารับช่วงต่อเมื่อปี 2550 และนี่เป็นครั้งแรกที่ร้านต้องปิดอย่างไม่มีกำหนด”
พี่กบ
ช่างตัดผมเจ้าของร้านบุญเลิศบาร์เบอร์ ร้านตัดผมประจำชุมชนโรงหมูเขตคลองเตย
ไอ้โควิดนี่มันมากะทันหัน เรายังไม่ทันตั้งตัว อยู่ดีๆ มารัฐประกาศเลย แล้วนี่เพิ่งปรับปรุงหลังคาร้าน หมดไป 7,000 กว่าบาท ก่อนที่ประกาศให้หยุดทำงานไม่กี่วัน หมดเลยเงินเก็บ ซึ่งถ้าเรารู้ก่อนเราก็ยังไม่ทำหรอก แต่นี่รัฐบาลไม่ให้เราได้เตรียมตัวอะไรเลย ตอนนี้มีก็แต่เงินในกระปุกออมสินจะแคะกินได้ถึงสิ้นเดือนนี้รึเปล่ายังไม่รู้ มันไม่มีเงินเข้าไง มีแต่เงินออก บางคนมีเงินเก็บเป็นหมื่นเป็นแสนเขาก็อยู่ได้ใช่ไหม แต่อย่างเรามันไม่มีเลย ใช้กินไปวัน ๆ ทำไปกินไป
“ส่วนป้านี่นวดแผนโบราณ ปกตินวดได้ชั่วโมงละ 200 ได้ลูกค้าวันละคนสองคนก็พออยู่ได้ เขาโทรมาก็ไปนวดตามบ้านเขา ทำอาชีพนี้มา 20 กว่าปีแล้ว นี่ก็ครั้งแรกเหมือนกันที่ไปนวดไม่ได้ ไปทำมาหากินในสิ่งที่เราถนัดไม่ได้ มันเครียดนะ เพราะมันไม่มีตังค์ และนี่มีกัน 11 ชีวิต เราสองคนลุงป้ากับแมวอีก 9 ตัว”
พี่ยุพิณ ภรรยาของพี่กบ ทำอาชีพนวดแผนโบราณในชุมชนคลองเตย ทั้งคู่พักอาศัยอยู่ด้วยกันพร้อมกับแมวอีก 9 ตัว ในห้องหลังเล็กๆที่เป็นทั้งที่พักและร้านตัดผม
ส่วนไอ้เงิน 5000 บาทเนี่ยกว่าจะได้ก็คงตายก่อน ตอนลงทะเบียนก็ยุ่งยาก ผมกับเมียนี่ทำไม่เป็นหรอก เลยต้องไปจ้างเขาลงทะเบียนให้ เสียหัวละ 500 บาท ตอนแรก บอกไม่เกิน 7 วันจะได้เงิน จนป่านนี้ยังไม่เห็นวี่แวว เห็นคนที่ลำบากจริง ๆ กลับยังไม่ได้ รวมทั้งพวกเราด้วย
คนในคลองเตยหลายคนก็แย่ ตอนนี้ทั้งเขตทั้งทางการแทบไม่มีการช่วยเหลืออะไรเลยในเรื่องการอยู่การกิน อาชีพเสริม ไม่เคยมีใครมาถาม อย่างมากก็มาแจกน้ำยาแอลกอฮอล์ ก็มีแต่โครงการคลองเตยดีจังนั่นแหละที่มีมาคุยด้วย มาเก็บข้อมูลความเดือดร้อน นี่ตอนบิณฑ์ (บิณฑ์ บรรลือฤทธิ์) มาแจกเงิน 500 เราก็ยังไปเอาไม่ทันเลย
ข้าวสารเรายังไม่มีติดหม้อกันเลยตอนนี้ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟก็ยังต้องเสียอีก ถ้าให้เราปิดอีกสองสามเดือนจะเอาตังค์ที่ไหนจ่าย ปิดหมด ปิดประเทศ ปิดเคอร์ฟิวแล้วคนจะทำยังไงจะเอาอะไรกิน เห็นบางคนยังกินข้าวคลุกน้ำปลากันแล้ว ส่วนเราหลังสิ้นเดือนนี้ก็คงไม่ต่างกัน
จะว่าไปลำพังเราสองคนก็ยังพอไปขอข้าววัดกินได้ แต่ไอ้แมวที่อยู่กับเรานี่สิมันกินอาหารไม่เหมือนเรา เฉพาะแมวเดือนนึงก็ 4-5 พันละ ทั้งค่าอาหารเม็ดทั้งค่าทราย จริงเราไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงมันหรอก เริ่มจากเห็นเขาใส่ลังเอามาทิ้งนั่นแหละ ก็สงสารมัน อดไม่ได้เลยเก็บเอามาเลี้ยง (แมวทั้ง9ตัวอ้วนถ้วนสมบูรณ์ ฉีดยา ทำหมัน มีบัตรประจำตัวแมวทุกตัว)
ช่วงนี้นะมีแต่คนมาถามหน้าร้านบ้าง โทรมาบ้างว่าอยากตัดผม อยากนวด แต่เราก็ไม่กล้าเปิด ไม่กล้ารับ กลัวคนเห็น กลัวตำรวจ กลัวโดนแจ้งจับ กลัวไม่คุ้ม เนี่ยขนาดขาประจำเราก็ตัดไม่ได้ นวดไม่ได้ ส่วนที่เขาบอกให้ทำงานอื่นเสริม ป้าก็อยากทำนะอยากหาของมาขาย แต่มันก็ไม่มีทุน ส่วนลุงจากตัดผมมาทั้งชีวิตจะให้ไปขับแกร๊บก็คงไม่ไหวรถมอไซค์ก็มีแต่อีแก่เก่า ๆ คันนึง
และถ้ารัฐบาลไม่ไหว คนไม่ไหว ป้าก็คิดว่าผ่อนผันให้เขาได้ทำมาหากินเถอะ ถ้าอนุโลมให้ทำงานได้ เราก็จะทำ เราก็จะป้องกันอย่างดี ทั้งเราและลูกค้าใส่หน้ากาก ล้างมือก่อนเข้าร้าน ก่อนจับลูกบิด ทำความสะอาดเบาะนั่ง ร้าน และอุปกรณ์ตัดผมบ่อย ๆ คนที่มารอก็ให้นั่งห่าง ๆ กัน คนนึงตัดอยู่ในร้าน คนนึงรอข้างนอก เจลล้างมือแอลกอฮอล์ต่าง ๆ นี่เขาก็เอามาแจก
และใครที่ว่าคลองเตยน่ากลัวว่าจะติดโรคง่าย บอกเลยคลองเตยเราน่ะ เขาไม่ค่อยกลัวกันหรอก เพราะเขาจะบอกกันหมด ใครไปไหนมา ใครเสี่ยงก็โดนให้กักตัว ข่าวในชุมชนมันทั่วถึง สมมติว่าคนนอกมาพักอาศัยในชุมชนเราก็ต้องแจ้งประธานให้เขามาตรวจเช็ค ถ้าใครแปลกหน้าเข้ามาพักอาศัยเราจะรู้เลย ทั้งผู้นำชุมชนและพวกเราก็ดูแลกันอยู่ เป็นหูเป็นตาให้กัน ถ้าจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าต่อ ก็ฝากบอกเขาหน่อยนะ ว่าสิ้นเดือนเมษานี่เนี่ย วัดใจแล้ว เป็นเส้นตายแล้ว เจ็บจริงตายกันจริง ๆ เพราะเราก็ไม่รู้จะอยู่อย่างไรแล้ว เราก็อาจจะต้องดิ้นรนต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อความอยู่รอด
เสียงสะท้อนจากจุดเล็กๆจุดหนึ่งของชาวคลองเตย โดยผลสำรวจพบว่ามีจำนวนผู้ที่ได้รับผลกระทบ 27,545 คน จาก 10 ชุมชนแออัดในคลองเตย และมีผู้ได้รับการช่วยเหลือจากองค์กรภาคประชาชน ประมาณ 3,287 คน
คุณทำอะไรได้มากกว่าการอ่าน
สามารถช่วยเหลือและร่วมสร้างโมเดลภาคประชาชนอย่างเป็นระบบและยั่งยืน ผ่านโครงการคลองเตยดีจังปันกันอิ่ม
