งานชิ้นนี้คือความพยายามในการสะท้อนเรื่องราวที่เจ็บปวดของผู้ได้รับผลกระทบจากการบังคับใช้กฎหมายพิเศษบนพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ ในนามของรัฐชาติและความมั่นคงที่มักกล่าวอ้างกัน ซึ่งบางครั้งก็สร้างบาดแผลตลอดจนความทรงจำอันโหดร้ายให้กับใครบางคน เพียงเพื่อใช้มันเป็นเครื่องมือในการแสวงหาและคงไว้ซึ่งอำนาจบางอย่างที่ผู้มีอำนาจยึดติดและให้ความสำคัญกับมันโดยไม่สนใจความความเป็นไปของผู้คน ผิดหรือถูกในท้ายที่สุดไม่ใช่ประเด็นที่ผมอยากพูดถึงเท่าไหร่ในงานชุดนี้ ความตั้งใจของผมคือการตั้งคำถามกับกระบวนการยุติธรรม สิทธิมนุษยชนของผู้ถูกกล่าวหา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ภายใต้กฎหมายและภายใต้พื้นที่ “พิเศษ” ตามความเข้าใจของคนส่วนใหญ่ในสังคม
ซึ่งบ่อยครั้งมันกลายเป็นเสมือนใบอนุญาตอย่างไม่เป็นทางการในการสร้างรอยร้าวและบาดแผลต่างๆให้กับคนในพื้นที่ เช่นเดียวกับวาทกรรมโจรใต้และผู้ก่อความไม่สงบที่เหยียบย่ำและแบ่งแยกผู้คนในพื้นที่นั้นออกจากเขตแดนแห่งความเป็นมนุษย์ หลายเรื่องราวจากคำบอกเล่าของพวกเขาล้วนบีบคั้นความรู้สึกในฐานะของเพื่อนมนุษย์แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน บางประโยคทำเอาผมฟังแล้วอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง หลายเรื่องราวที่รู้สึกโกรธจนต้องสบถออกมาขณะนั้น และได้แต่ภาวนาให้มันไม่เกิดขึ้นกับใครอีก…ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องเหล่านั้นไม่สามารถเล่าผ่านพื้นที่นี้ หรือแม้แต่พื้นที่ไหนๆในประเทศแห่งนี้….
